Супервизија

Супервизија е еден од најважните и највалидните процеси во личниот и професионалниот раст и развој на еден клиничар. Секој психотерапевт може да има корист во психотерапијата не самово раните години, туку исто така во текот на целата кариера.

​

Функции и цели на супервизија
Функцијата и целите на супервизијата се мултидимензионални:

1. Да му помогне на терапевтот подобро да го разбере својот клиент на ниво на содржина и на ниво на процес;
2. Да му помогне на терапевтот да стане посвесен за сопствените реакции и одговори на клиентот (реални и контратрансферни);
3. Да се разбере динамиката на комуникација на терапевтот и клиентот и од клиничка и од теоретска перспектива;
4. Да се разгледаат интервенциите на терпевтот и последици од истите;
5. Да му помогне на терапевтот да ја валидизира својата работа.

​

Однос меѓу терапевтот и клиентот
Најважен аспект на супервизијата е испитувањето на квалиетот на односот помеѓу терапевтот и клиентот. Од Гешталт перспектива супервизорот го набљудува квалиетот на ,,здружувањето”. Дали е
здружувањето хиерархиско или хоризонтално? Хоризонталниот однос е оној во кој ниту една страна не е експерт за доживувањето на другата. Терапевтот е експерт за психолошка теорија, процес и
интервенција додека клиентот е експерт за сопственото доживување. Тие се хоризонтални и еднакви во средбата. Како се работи со трансферните феномени во односот? Дали се обрнува внимание на реалностите на сегашниот однос или се тие игнорирани? Дали сегашното однесување е евалуирано и на него се одговара како репрезентација на минатот? Дали терапевтот е присутен на средбата и способен да одговори на клиентот потполно и автентично наместо да мора да одржува механичка емпатија?

​

Однос меѓу терапевтот и супервизорот
Прашањата кои се однесуваат на односот во овој сегмент се слични на претходните кажани (меѓу терапевтот и клиентот), но тука фокусот е на здружување меѓу терапевтот и супервизорот.
Супервизијата е хоризонтален однос меѓу двајца експерти за своето лично искуство. Може понекогаш да се случи терапевтот да има повеќе стручност во одредена клиничка област отколку супервизорот. Супервизијата е автентична средба, дијалог, кретивен процес кој е искуствен, а не интерпретативен. Двајцата, и терапевтот и супервизорот учествуваат во взаемниот процес на истражување и учење. Акцентот може да биде прилично различен во зависност во нивото на искуството и стручноста на терапевтот. Почетникот може да има потреба од значајно количество на поддршка, охрабрување и учење; на поискусниот терапевт може да му треба помош во седење на процесот или јасно гледање на што е фигура, а на многу искусниот терапевт може да му е потребна само асистенција во интеграција на тераписките вештини и теоретските концепти.

​

Битно е супервизискиот концепт да почне со јасен договор околу желбите и очекувањата. Прашањата меѓу супервизорот и терапевтот кои спречуваат отворена соработка треба да
бидат продискутирани. Супервизијата не е терапија и во случај кога тераписките прашања бараат дискусија и разработка супервизираниот се испраќа на индивидуална работа кај неговиот личен терапевт. Клиничката супервизија го следи следењето на терапевтот на овој процес на свесност како и проучување на специфични клинички интервенции:

​

• Експерименти: дали тие ја унапредуваат свесноста?

• Прашања: дали ги прошируваат можностите на клиентот или ги ограничуваат?

​

Битна задача на супервизијата е да го поддржи супервизираниот во идентификување на силите и слабостите. Да ја парафразираме Лора Перлс ,,Супервизорот треба да обезбеди толку многу поддршка
колку што е потребно и толку малку колку што е возможно за да му помогне на терапевторт во професионалниот развој.” Помагањето на терапевтот да стане организмички саморегулативен
е важна функција на супевизијата. Една од највредните интервенции што супервизорот може да ја
направи е да го охрабри супервизираниот да го развие сопствениот стил на психотерпија.

​

Супервизијата е процес во текот на кој што супервизорот и терапевтот соработуваат и учат за клиентот, за терпијата и за нив самите.